کم شدن اشتها

اگر چاق هستید، از بین رفتن اشتها فرصت خوبى براى کاهش وزنتان است. اما اگر بى اشتهایى به جاى چند روز، چند هفته طول بکشد و باعث لاغری بیش از حد و آب رفتن شما شود، این بى اشتهایى علت خاصى دارد. تقریباً تمام عفونت ها مى توانند باعث بى اشتهایى شوند؛ مثلاً ویروس سرماخوردگى یا آنفلوآنزا ممکن است عامل آن باشد. یا علل جدى تر مثل سل، کم کارى غده تیروئید، بیمارى هاى قلبى ، ریوى یا ناراحتی های کبدى ممکن است باعث بی اشتهایی شوند.

متأسفانه یکى از شایع ترین علائم اخطاردهنده ی اولیه ی سرطان بى اشتهایى است که معمولاً با تغییر در حساسیت به مزه ها همراه است. بى اشتهایى مقاومت بدن در برابر خوردن هر چیزى است که به فرآیند بهبود کمک می کند. با این همه، فقط بیمارى علت کاهش اشتها نیست. گاهى چیزى که به دلیل خاصى خورده اید، مثل یک دارو مى تواند عامل آن باشد.آنتى بیوتیک هایى مثل اریترومایسین، جوانه هاى چشایى را غیرفعال کرده و باعث کندى حرکت غذا در روده شده و احساس پُرى و سیری بعد از خوردن غذا را طولانى مى کند.کمبودهاى تغذیه اى مى توانند اشتهاى طبیعى را تضعیف کنند. مخصوصاً اشخاص مسن ممکن است گرفتار کمبود روى در رژیم غذایى باشند که مى تواند جوانه هاى چشایى را از بین ببرد.

بی اشتهایی؟

اگر بى اشتهایى برای مدت کوتاه و به ندرت باشد، جاى نگرانى ندارد. اما اگر آخرین بارى را که از غذا خوردن لذت برده اید به یاد ندارید، باید سعى کنید عادت عادى خوردن را باز به دست آورید.

اگر اخیراً یک برنامه ورزشى را شروع کرده اید، ممکن است دچار بى اشتهایى شوید تا بدن خود را با نیازهاى جدید تطبیق دهد. به طور کلى، سلامت روانى نقش مهمى در اشتهاى شما دارد. تنش های روانى طولانی مدت مى تواند شما را به پُرخورى بکشاند. ولى فشارهاى روانی کوتاه مدت معمولاً اشتها را از بین مى برند. افسردگى نیز در برخى افراد باعث بى اشتهایى مى شود.

بى اشتهایى عصبى یا آنورکسیا (ANOREXIA) اختلالى است که در افراد مبتلا- معمولاً دختران جوان- تقریباً باعث ترک کامل غذاخوردن مى شود. این بیماران وسوسه غذا خوردن دارند، ولى از ترس چاق شدن چیزى نمى خورند. براى آنها نخوردن به اندازه خوردن راحت است.

درمان بى اشتهایى

اگر بى اشتهایى برای مدت کوتاه و به ندرت باشد، جاى نگرانى ندارد. اما اگر آخرین بارى را که از غذا خوردن لذت برده اید به یاد ندارید، باید سعى کنید عادت عادى خوردن را باز به دست آورید.

در اینجا مواردى را که برای افزایش اشتها باید به آنها توجه و عمل کنید، برایتان می گویم.

* به اندازه بخورید.

اشتهاى طبیعى، غذا خوردن به اندازه اى است که وزن بدن را طبیعى نگاه دارد.

* اگر اشتهاى طبیعى دارید، باید انواعى از غذاها را بخورید.

اشتهاى زیاد به خوردن فقط یک نوع ماده غذا مثلاً گوشت، اشتهاى طبیعى نیست.

* اگر مرتباً خود را وادار به خوردن مى کنید، این هم علامت خوبى نیست.

*ویتامین بخورید.

خوردن روزانه مکمل مولتى ویتامین و مینرال ها به بازشدن اشتهاى کاهش یافته کمک مى کند و اگر کم خوردن شما باعث سوءتغذیه شده است، مصرف اضافی مواد غذایى آسیبى به شما نمى رساند.

* گاهى در افراد مسن تر با خوردن مکمل روى (ZINC) اشتها افزایش می یابد.

درباره لزوم خوردن مکمل روى با پزشک مشورت کنید.

* داروهایتان را کنترل کنید.

درباره احتمال اینکه نوع یا مقدار داروهاى مصرفى تان باعث بى اشتهایى شده باشد سئوال کنید. پزشک ممکن است دارو را با داروهاى دیگرى که اشتها را از بین نمى برند عوض کند.

*هر چه را که دوست دارید، بخورید.

اگر لذت غذا خوردن را از دست داده اید، برنامه غذایى خود را عوض کنید. ببینید کدام غذاها برایتان اشتهاآور است و از آنها بخورید. اگر بستنى دوست دارید، هرقدر که مى خواهید بخورید. ما رژیم غذایى ناسالمى را توصیه نمى کنیم، اما اگر بستنى تنها راه رساندن کالرى مورد نیاز به بدن است، هر قدر که مى خواهید بخورید. هدف بالا بردن ضریب اشتها است.

* حجم غذایتان را کم کنید.

غذا را با حجم کم و دفعات بیشتر بخورید. معده شما غذاى کمتر را بهتر مى پذیرد.

* در طی روز آب زیاد بخورید.

اگر برنامه ورزشى تازه اى شروع کرده اید، مهم ترین نیاز شما آب است. کم آبى بدن مى تواند بى اشتهایى ایجاد کند. پیش از شروع تمرین و بلافاصله بعد از آن یک لیوان آب بنوشید. به علاوه هر روز ۸-۶ لیوان آب بخورید.

* نزد پزشک بروید.

اگر بعد از دو هفته اشتهاى خود را باز نیافتید، براى معاینه کلى پیش پزشک بروید. قبل از درمان باید مشکلات و بیماری های جسمانى شما تشخیص داده شود. شاید فقط به یک دوره درمان با آنتى بیوتیک براى از بین بردن یک عفونت خفیف نیاز داشته باشید.

* سلامت روانى خود را بیازمایید.

اگر افسرده هستید، داروهاى ضدافسردگى تجویز شده توسط پزشک اشتهاى شما را برمى گرداند. با بازگشت سلامت روانى، اشتهاى شما نیز بازمى گردد.

* از متخصص کمک بگیرید.

بى اشتهایى عصبى معمولاً به درمان های خانگى جواب نمى دهد و افراد مبتلا به آن باید در بیمارستان بسترى شوند. معالجه ی آن مشکل است و نیاز به درمان شدید روان شناختى و تغذیه اى دارد. ممکن است تغذیه اجبارى از طریق تزریق درون سیاهرگى یا لوله معده اى لازم شود