پارسی طب مجله سلامت جسم و روان
ترب ؛ جزء سبزیجات ریشه ای و از لحاظ ظاهر و بافت شبیه چغندر و شلغم است.
هزاران سال پیش، ترب برای اولین بار در چین و سپس در مصر و یونان کشت شد. در یونان به دلیل اهمیت بسیاری که به این سبزی داده می شد، تزئیناتی از جنس طلا به شکل این سبزی ساخته شده بود.
ترب از نظر طب قدیم ایران گرم و خشک است و از زمان های بسیاردوربرای درمان بسیاری از بیماری ها به کار می رفته است.
طعم تند ترب مربوط به ماده ای است به نام سنوول و رنگ قرمز بنفش آن در اثر وجود ماده ای به نام مالوین کلراید می باشد.
ترب کوهی که در ایران به ترب سمنانی معروف است از انواع سفید بوده و شکل آن دراز است.
آب تربچه اگر به طور خالص مصرف شود، خاصیت پاک کنندگی و نرم سازی بدن به خصوص در مخاط های بینی، سلول ها، مجاری معده، کیسه ی صفرا، کبد، روده ها، کلیه و ریه ها را دارد و برای معالجه روماتیسم موثر است..
آب تربچه را باید با سایر آب میوه جات و سبزی ها توام کرد، چون خالص آن طعم تندی دارد. جهت مصرف و آبگیری تربچه های قرمز تازه و جوانه های سبز همراه با برگ انتخاب شود.
آب برگ تربچه برای تقویت چشم مفید است .
ترب سیاه، یرقان را درمان می کند.
