پارسی طب مجله سلامت جسم و روان
بیماری پارکینسون یک بیماری دستگاه عصبی مرکزی در بزرگسالان مسن‌تر است که مشخصه آن سفتی عضلانی پیشرونده تدریجی، لرزش و از دست رفتن مهارت‌های حرکتی می باشد.
این اختلال هنگامی رخ می‌دهد که نواحی خاصی از مغز توانایی خود را در تولید دوپامین (یکی از ناقلین عصبی در مغز) از دست می‌دهند.
علایم شایع پارکینسون
- لرزش، به خصوص در حالت عدم حرکت اندام
- سفتی عضلانی و کندی حرکت در کل بدن
- راه رفتن نامتناسب به حالتی که پاها به زمین کشیده می‌شوند و فاصله پاها از هم بیشتر از حالت طبیعی است.
- قامت خمیده
- از بین رفتن حالت چهره
- تغییرات صدا؛ صدا ضعیف و بم می‌شود.
- اختلال بلع، آب ریزش دهان
- توانایی ذهنی تا مراحل پیشرفته بدون تغییر می‌ماند و در مراحل پیشرفته به آهستگی کاهش می‌یابد.
- افسردگی، عصبی بودن
علل بیماری پارکینسون
علت این اختلال در اغلب موارد ناشناخته است. بعضی موارد آن ناشی از داروهایی نظیر فنوتیازین‌ها؛ آسیب مغزی؛ تومورها؛ آنسفالیت پس از آنفلوانزا؛ عفونت با ویروس‌های دارای رشد آهسته یا احتمالا مسمومیت با گاز مونواکسیدکربن می‌باشد.
عوامل تشدید کننده بیماری پار کینسون
ناشناخته
پیشگیری
پیشگیری خاصی ندارد.
عواقب مورد انتظار
این بیماری در حال حاضر غیرقابل علاج محسوب می‌گردد. ولی علایم آن با درمان قابل تسکین یا کنترل است. این بیماری طول عمر را چندان کاهش نمی‌دهد.
تحقیقات علمی برای علل و درمان این بیماری ادامه دارد و این امید وجود دارد که درمان‌های مؤثر و نهایتاً علاج‌بخش برای آن ارایه گردند.
تحقیقاتی که به بررسی پیوند بافت جنینی برای درمان این اختلال پرداخته‌اند، نویدبخش درمان مؤثری در آینده بوده‌اند. با این درمان به نظر می‌رسد سلول‌های جدید تولیدکننده دوپامین در مغز با پیوند بافتی جنینی تشکیل گردند.
عوارض احتمالی
- زوال عقل
- پنومونی (ذات‌الریه)
- یبوست شدید
- احتباس ادرار ناشی از داروهای تجویز شده برای درمان این اختلال
- افتادن و بروز شکستگی استخوانی
- ناتوانی
درمان پارکینسون
– هیچ آزمون تشخیصی برای اثبات بیماری پارکینسون وجود ندارد. تشخیص بیماری معمولاً مبتنی بر معاینه فیزیکی است. بررسی‌های طبی برای رد سایر اختلالات ممکن است توصیه گردد.
– اصول کلی مراقبت این بیماران عبارتند از درمان فیزیکی، امیدوارکردن و اطمینان دادن به بیماران و درمان بیماری‌های همراه نظیر افسردگی
– روان درمانی یا مشاوره جهت کمک به کاهش افسردگی
– کار درمانی و گفتار درمانی ممکن است توصیه گردد.
– استفاده مکرر از حمام گرم و ماساژ دادن جهت پیشگیری از ایجاد سفتی عضلانی
– استفاده از ریش تراش برقی جهت اصلاح
– استفاده از کفش‌های بدون بند، نظیر کفش‌های راحتی، کفش‌های زیپ‌دار یا کفش‌های چسبی
– محیط منزل را طوری طراحی کنید که از افتادن و آسیب‌دیدگی جلوگیری شود.
– محدودیت‌های تدریجی بیماری ممکن است باعث عاجز شدن بیمار گردد. برای یافتن راه‌هایی جهت حفظ عملکرد و کارآیی خود از مشاوره تخصصی و اعضای خانواده کمک بگیرد.
داروها
داروهای آنتی‌کولینرژیک؛ آنتی‌هیستامین‌ها؛ داروهای ضدلرزش، نظیر آمانتادین؛ یا داروهای ضدپارکینسون از قبیل بروموکریپتین، لوودوپا و کاربی‌دوپا.
سلژیلین برای به حداکثر رسیدن اثربخشی لوودوپا و کاربی دوپا تجویز می‌شود.
همه این داروها لرزش و سفتی عضلانی را کاهش می‌دهند، ولی اغلب عوارض جانبی قابل توجهی نیز دارند.
فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری
در حد امکان به فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری های خود ادامه دهید و به دفعات استراحت کنید. اختلاف زیادی بین توانایی جسمی بیماران دچار این بیماری وجود دارد. محدودیت فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری تنها در بیماران دچار سفتی عضلانی وجود دارد.
درمان فیزیکی کمک‌کننده است.
رژیم غذایی
رژیم خاصی نیاز نیست، در موارد وجود اختلال بلع ممکن است مصرف غذاهای نرم لازم باشد. برای پیشگیری از یبوست به رژیم غذایی خود فیبر غذایی یا مواد حجم‌افزا(نظیر میوه و سبزیجات) اضافه کنید.
در چه شرایطی باید به پزشک مراجعه نمود؟
اگر شما یا یکی از اعضای خانواده‌تان دارای علایم بیماری پارکینسون بوده یا علایم شما در طی درمان تشدید شده است.
اگر دچار علایم جدید و غیرقابل توجیه به خصوص اختلال در ادرار کردن، گیجی یا تاری دید شدید.
داروهای تجویزی ممکن است با عوارض جانبی همراه باشند.
