پارسی طب مجله سلامت جسم و روان
بی اشتهایی عصبی نوعی اختلال در غذا خوردن است که باعث می شود افراد با توجه به سن و قد، وزن بیشتری از دست دهند.
افراد مبتلا به این اختلال ممکن است ترس شدیدی از افزایش وزن داشته باشند، حتی زمانی که کم وزن هستند. این افراد ممکن است رژیم غذایی سخت داشته باشند یا بیش از حد ورزش کنند و یا از راه های دیگر برای کم کردن وزن استفاده کنند.
محتوای مقاله (با استفاده از این لیست به موضوع مورد نظر دسترسی سریعتر دارید)
علت بی اشتهایی عصبی :
علل دقیق بیماری بی اشتهایی عصبی معلوم نیست. عوامل بسیاری ممکن است وجود داشته باشند. ژن ها و هورمون ممکن است نقش مهمی داشته باشند. نگرش های اجتماعی که لاغری و مانکن بودن را ترویج میدهند نیز ممکن است نقش بسزایی داشته باشند.
عوامل خطر برای بی اشتهایی عبارتند از:
- نگرانی زیاد یا توجه بیش از اندازه به وزن و اندام ظاهری
- داشتن اختلال اضطرابی در کودکان
- داشتن تصویر منفی از خود
- مشکل داشتن در غذا خوردن در طول دوران کودکی و یا اوایل دوران کودکی
- داشتن بعضی از تفکرات اجتماعی یا ایده های فرهنگی در مورد سلامت و زیبایی
- تلاش برای کامل بودن و یا بیش از حد توجه به قوانین
بی اشتهایی اغلب در دوران قبل از نوجوانی یا سال های نوجوانی یا جوانی آغاز می شود و در زنان شایع تر است، اما ممکن است در مردان نیز دیده شود. این اختلال عمدتا در زنان سفید پوست که در مدرسه ممتازتر هستند و خانواده های هدف گرا دارند، دیده می شود.
فرد مبتلا به بی اشتهایی معمولا:
- ترس شدید از اضافه وزن یا چاق شدن، حتی زمانی که دچار کمبود وزن است،دارد.
- از نگه داشتن وزن در حد نرمال باتوجه به سن و قد خود امتناع میکند.(۱۵٪ کمتر از وزن طبیعی)
- در نظر گرفتن تصویری از بدن که تحریف شده، تمرکز بیش از حد روی وزن یا شکل بدن، و از دست دادن وزن.زیرا افراد مبتلا به بی اشتهایی ممکن است به شدت، میزان غذای مصرفی خود را محدود کنند.
رفتار های دیگر عبارتند از:
- برش مواد غذایی به قطعات کوچک و یا بازی کردن با غذا در اطراف بشقاب بجای غذا خوردن
- ورزش در همه زمان ها، حتی زمانی که آب و هوا بد است، یا صدمه دیده اند، و یا مشغولیت شدید دارند.
- رفتن به حمام درست بعد از غذا
- امتناع از غذا خوردن در حضور دیگران
- استفاده از قرص های ادرار آور (یا دیورتیک)، قرصهای افزایش حرکات روده (تنقیه و مسهل)، یا قرصهای کاهش اشتها (قرص های رژیم غذایی)
سایر علائم بی اشتهایی عصبی ممکن است شامل:
- پوست لکه دار یا زرد که خشکی زده و یا با مو پوشانده شده است
- گیجی یا تفکر آهسته، همراه با ضعف حافظه
- خشکی دهان
- افسردگی
- حساسیت شدید به سرما (پوشیدن لباس چند لایه برای گرم ماندن)
- از دست دادن استحکام استخوان
- از دست دادن عضلات و از دست دادن چربی بدن
تست های تشخیصی
این تست ها باید انجام شوند تا به پیدا کردن علت از دست دادن وزن و یا آسیب هایی که از دست دادن وزن باعث میشود ،کمک کند.
بسیاری از این آزمونها در طول زمان برای نظارت فرد تکرار می شود.
این آزمایشات ممکن است شامل:
- آلبومین
- آزمون تراکم استخوان (پوکی استخوان)
- CBC
- نوار قلب (ECG یا EKG)
- الکترولیتها
- تست های عملکرد کلیه
- تست های عملکرد کبدی
- تست های عملکرد تیروئید
- میزان پروتئین کل بدن
- آزمایش ادرار
- درمان
بزرگترین چالش در درمان بی اشتهایی عصبی، کمک به فرد برای پذیزش اینست که آنها بیماری دارند. اغلب افراد مبتلا به بی اشتهایی انکار میکنند که دچار اختلال در غذا خوردن هستند. اغلب آنها وقتی به مرحله ی درمان وارد میشوند که وضعیت آنها جدی است. اهداف درمان بازگرداندن وزن بدن و عادات غذایی طبیعی است. افزایش وزن به میزان ۱ تا ۳ پوند در هر هفته در نظر گرفته شده است که بی خطر میباشد. برنامه های مختلفی برای درمان بی اشتهایی طراحی شده است.
گاهی اوقات فرد می تواند برای به دست آوردن وزن در اثر بی اشتهایی عصبی این کارها را انجام دهد:
- افزایش فعالیت های اجتماعی
- کاهش مقدار فعالیت بدنی
- استفاده از برنامه های غذا خوردن
بسیاری از بیماران مدت کوتاهی در بیمارستان بستری شده و سپس با برنامه درمانی روزانه آنرا پیگیری میکنند .
بستری به مدت طولانی تر هنگام بی اشتهایی عصبی در صورتی نیاز است که :
- شخص مقدار زیادی از وزن خود را از دست داده است (کمتر از ۷۰ درصد وزن بدن ایده آل خود با توجه به سن و قدش). در موارد سوء تغذیه شدید و تهدید کننده حیات، ممکن است شخص نیاز به تغذیه ی وریدی و یا وارد کردن لوله به معده داشته باشد.
- حتی با درمان، کاهش وزن ادامه پیدا کند.
- عوارض پزشکی، از جمله مشکلات قلبی، گیجی، یا کاهش سطح پتاسیم افزایش یابد.
- شخص افسردگی شدید بگیرد یا افکار خودکشی سراغش بیاید.
- افرادی که در مراقبت ازین افراد درگیر هستند عبارتند از:
• پرستار
• پزشکان و دستیاران پزشک
• ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی و متخصصین تغذیه
• روان درمان ها - درمان این بیماران اغلب بسیار دشوار است.
- بیماران و خانواده های آنها باید سخت کار کنند.
- ممکن است روش های درمانی بسیاری لازم باشد تا بیمار بر این اختلال غلبه کند.
- اگر به بیماران امیدهای غیر واقعی داده شود، ممکن است از برنامه های درمانی فاصله بگیرند.
- انواع مختلف درمان برای افراد مبتلا به بی اشتهایی استفاده می شود:
• رفتار درمانی شناختی (نوعی از صحبت درمانی)،
• گروه درمانی،
• خانواده درمانی که همه موفقیت آمیز بوده است.
• هدف از درمان این است که رفتار یا افکار فرد بیمار برای تشویق به غذا خوردن به شیوه ای سالم تغییر کند.
• این نوع درمان بیشتر برای درمان بیماران جوان تر که مدتی طولانی نیست که به بی اشتهایی دچار شده اند مفید است.
• اگر بیمار جوان است، درمان ممکن است برای تمام افراد خانواده باشد.
• خانواده به عنوان راه حلی برای حل مشکل است به جای علت اختلال در غذا خوردن
• گروه های پشتیبانی نیز ممکن است بخشی از درمان باشند.
• در گروه پشتیبانی، بیماران و خانواده ها آنچه را که آموخته اند را به اشتراک میگذارند.
داروها:
داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد روان پریشی، و تثبیت کننده های حالت، ممکن است برای برخی از بیماران بی اشتها در برنامه ی درمانی شان قرار بگیرد.
این داروها می تواند به درمان افسردگی و اضطراب کمک کند. اگر چه این داروها ممکن است کمک کنند، اما ثابت نشده است که باعث کاهش میل به از دست دادن وزن شود.
گروه های پشتیبانی
استرس بیماری را می توان با پیوستن به گروه های حمایت کننده کاهش داد. به اشتراک گذاری تجارب و افکار با دیگران که دارای تجربه هستند، می تواند به شما کمک کند تا احساس تنهایی نکنید.
چشم انداز (پیش آگهی)
بی اشتهایی عصبی یک بیماری جدی است که می تواند تهدید کننده ی زندگی باشد. برنامه های درمانی می تواند به بازگشت افراد به وزن طبیعی کمک کند. اما بازگشت به بیماری امری طبیعی ست.
زنانی که دچار این اختلال هستند، در سال های اولیه شانس بهتری برای بهبود کامل دارند. اکثر افراد مبتلا به بی اشتهایی تمایل خود برای حفظ کمتر وزن بدن و تمرکز بر مواد غذایی و کالری را ادامه خواهند داد.
مدیریت وزن ممکن است بسیار سخت باشد. برای حفظ وزن مناسب، درمان طولانی مدت ممکن است لازم باشد.
عوارض احتمالی عبارتند از:
- تضعیف استخوان
- کاهش سلول های سفید خون، که منجر به افزایش خطر عفونت میشود.
- سطح پایین پتاسیم در خون، که ممکن است باعث ریتم خطرناک قلبی شود.
- کمبود شدید آب و مایعات در بدن (از دست دادن آب)
- کمبود پروتئین، ویتامین ها، مواد معدنی و دیگر مواد مغذی مهم در بدن (سوء تغذیه)
- تشنج به علت از دست دادن مایعات بدن و یا سدیم بدن بر اثر اسهال یا استفراغ های مکرر
- مشکلات غده تیروئید
- پوسیدگی دندان
