پارسی طب مجله سلامت جسم و روان
دکتر علی اسد هشترودی ویروس HCV اولین بار در سال ۱۹۸۹ از خون بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن که دارای هیچ کدام از ویروسهای هپاتیت شناخته شده تا آن زمان نبودند جدا شد. شیوع جهانی آن کمتر از هپاتیت B است ولی با یافتن روشهای جدید تشخیصی و نیاز گشترش جهانی آزمون آن انتظار افزایش موارد آن در سراسر جهان می رود.
در حال حاضر حدود۳% مردم جهان یعنی در حدود۱۸۰ میلیون نفر به آن مبتلا هستند.
در جهان غرب شایعترین علت بیماریهای مزمن کبدی پس از هپاتیت الکلی مربوط به هپاتیت C است. همچنین سیروز ناشی از این ویروس مهمترین علت پیوند کبد در غرب می باشد.
ایران از نظر جغرافیایی در منظقه پر شیوع خاورمیانه قرار دارد ولی چندین مطالعه انجام شده نشان می دهند که حداکثر میزان شیوع HCV در سیستان و بلوچستان بوده و کمتراز ۵/۱ % است بنابراین ایران جزو مناطق با شیوع کم می باشد.
در تهران حدود۳/۰% اهداکنندگان خون، آلوده بوده اند. در این بیماران سیروتیک تنها ۱۰% عفونت HCV وجود داشته است.
بیشترین میزان شیوع در بین معتادان تزریقی است که متاسفانه کنترل این گروه از نظر انتشار بیماری بسیار مشکل می باشد.
بیماران خاص نظیر مبتلایان به تالاسمی، هموفیلی و افرادی که دیالیز می شوند نیاز به تزریق مکرر خون و فراوردهای خونی داشته اند نیز گروه عمده ای از بیماران شناخته شده ایرانی را تشکیل می دهند ولی با توجه به کنترل دقیق خونهای اهدایی شانس ابتلا به هپاتیت C از راه خون ۱ در ۲۰۰ به حدود ۱ درصد هزار کاهش یافته است.
عفونتهای شغلی در پرسنل پزشکی در اثر آلوده شدن با خون فرد بیمار نیز وجود دارد ولی احتمال آلوده شدن از این طریق نسبت به هپاتیت B کمتر است.
انتقال از مادر به جنین به ندرت صورت گرفته و بیشتر موارد مربوط به مادرانی است که همزمان آلودگی باHIV هم داشته اند. انتقال از راه جنسی نادر بوده و اکثر موارد مشاهده شده شرکای جنسی متعدد و آلوده داشته اند.
خالکوبی هم در بعضی نقاط جهان از راههای نسبتاً مهم می باشد.ویروس HCV دارای ژنوتیپهای گوناگون است ۶ ژنوتیپ قطعاً شناسایی شده و ۴ نوع اول آن اهمیت کلینیکی از نظر درمان دارند.
شیوع ژنوتیپهای مختلف بر حسب مناطق جغرافیایی و نحوه انتقال تفاوت می کنند در انتقال از راه خون معمولاً ژنوتیپ b1 دیده می شود در حالی که بین معتادان تزریقی ژنوتیپ ۳ بیش از سایر بیماران دیده می شود.
از نظر جغرافیایی در اروپا و آمریکا ژنوتیپهای ۱ و ۳ شایعترند در حالیکه در آفریقا ژنوتیپ ۳ بیش از سایر بیماران دیده می شود. مطالعات آسیایی بیشتر در قسمتهای شرقی این قاره انجام شده و نتایج نظیر آمریکا است. اپیدمیولوژی ژنوتیپها در ایران در دست بررسی است ولی هنوز نتایج آن مشخص نشده است.
