انرژی درمانی

انرژى درمانى یعنى استفاده از انرژى یک انسان براى ایجاد تعادل درمان‏بخش در انسانى دیگر. تاریخچه شکل گیری این روش چیست؟ برخى بیمارى‏هاى جسمى، با فکر و فعالیت و حالت آن رابطه‏اى جدا نشدنى دارند. امروزه فهرست این گونه بیمارى‏ها که معمولاً به علت اختلالات عصبى-روانى و ترس و نگرانى یا افسردگى یا نارضایتى شدید ذهنى پدید مى‏آیند و آن‏ها را بیمارى‏هاى روان‏تنى مى‏گویند. مجموعه‏اى عظیم از شواهد تجربى و حقیقى موجودند که مى‏گویند بسیارى از انواع سرطان سرچشمه ذهنى دارند. انرژى درمانى نوعى احساس همدلى را به عنوان منبع اصلى نیروى شفابخشى به کار مى‏گیرد. اگر درمان‏گر یا درمان‏گیر باور داشته باشند که شفاى حاصله را نوعى نیروى فوق‏العاده یا نیروى الهى عرضه مى‏نماید، این روش را مى‏توان شفابخشى روحانى یا ایمانى یا روحى نامید. اما درمان‏گران این روش تأکید نمى‏کنند که بیماران حتماً به چنان نیروى روحى یا آسمانى ایمان داشته باشند. بسیارى از درمان‏گران پیرو این روش در کشورهاى غربى مسیحیان مؤمن هستند و انرژى درمان‏گر خود را مربوط به دخالت حضرت عیسى مسیح مى‏دانند ولى از بیماران خود نمى‏خواهند که به آن پیامبر الهى ایمان داشته باشند. به هر حال، هزاران مردم بیمار و علیل و ناامید از نظام پزشکى نوین غربى که هر ساله به امید علاج‏یابى به مکان‏هاى به اصطلاح مقدس یا مقابر قدیسین مى‏روند باور به شفابخشى روحى یا ایمانى دارند. این روش چگونه عمل می کند؟ نخستین گروه درمان‏گران انرژى درمانى را درمان‏گران روحى مى‏نامند، کار درمانى این گروه متکى به این اصل است که هر چه آدمى واقعاً باور داشته باشد مى‏تواند روى دهد. درمان‏گر مى‏کوشد شعور باطنى بیمار را چنان تحریک و هدایت کند که او در هماهنگى بیش‏تر و پیوند قوى‏تر با سطوح والاى روحانى قرار گیرد. او به بیمار کمک مى‏کند که به آن بُعد اَبَر احساس که در مقدمه کتاب ذکر شد وارد شود. آن گاه که بیمار هم‏گرا با انرژى الهی شده، او آماده دریافت درمانى واقعاً برجسته و حتى فوق‏العاده شگفت‏آور است هر درمان‏گرى رسم و روش و ایمان خاص خود را دارد ولى اصل مشترک براى همه آن‏ها تکیه به درک و شعور باطنى است. برخى درمان‏گران یک دست یا دو دست خود را بر سر شخص بیمار مى‏گذارند؛ برخى دیگر دست بر عضوِ بیمارِ بدنِ شخصِ بیمار مى‏گذارند؛ برخى درمان‏گران از سر انگشتان خود استفاده مى‏کنند و برخى دیگر از کف دست خود؛ شمارى دیگر حتى نیاز ندارند که بدن شخص بیمار را لمس کنند. درمان بدون تماس بدنى و حتى از راه خیلى دور پدیده‏اى شگفت‏آور ولى به خوبى ثابت شده است، و عملکرد آن احتمالاً متکى به تمرکز تمام عیار فکر و انتقال فکر است. درمان‏گر همیشه پیش از دست‏گذارى بر بیمار مى‏کوشد جسم و فکر خود را در حالت حداکثر آرامش و سکوت )نوعى حالت مراقبه فکر( قرار دهد تا نیروى شفابخش بتواند از طریق او به شخص بیمار برسد. او معمولاً پس از منبسط کردن عضلات و خاموش کردن ذهن خود و دستیابى به سکوت درونى،آن عضو بدن شخص بیمار را که نیازمند درمان است در ذهن مجسم مى‏کند و با این کار نیروى شفابخش را به سوى آن اندام هدایت مى‏کند. این روش چه کاربردی دارد؟ این روش در درمان بیماری های لاعلاج، تسکین درد و دریافت شفا موثر است. چه انتقاداتی به این روش وارد است؟ هنوز مقاومتهایی در زمینه استفاده از این روش از سوی مراجعی چون کلیساها و یا متخصصان طب مدرن و همچنین افراد شکاک و بدبین وجود دارد. از سوی دیگر سوء استفاده ها و ادعاهای کذب برخی از درمانگران دروغین نیز، بدبینی هایی در رابطه با این روش بوجود آورده است.