پارسی طب مجله سلامت جسم و روان
رازیانه یک گیاه دارویی است که در فصل پاییز برداشت می شود و موجب تقویت دید بینایی ، برطرف کننده ی سکته ها و دفع کننده ی سنگ کلیه است.
رازیانه طبع گرم و خشکی دارد. در طب سنتی ایران، از آن به گیاه ضدبلغم و صفرا یاد می‌شود. چون گیاه بسیار گرمی است. اگر بخواهید از خاصیت مسهل بودن آن بهره‌مند شوید، باید آن را با ماده‌ای مصرف کنید که حرارت گیاه را کم کند و بهترین گزینه ما برای همراهی با آن سکنجبین و عسل است.
قسمت‌های مورد استفاده این گیاه عبارتند از: بذر، برگ و ریشه. مقدار مصرف روزانه رازیانه، به طور متوسط حداکثر ۵ گرم یا یک تا سه استکان عرق آن توصیه می‌شود و برای اینکه نتیجه درمان مشخص شود و گیاه خواص درمانی خود را به جای بگذارد، حداکثر ۴۰ روز زمان نیاز دارد.
در دوران بارداری و شیردهی، مصرف این گیاه ضرری به همراه ندارد و داروخانه‌های گیاهی ایران به شکل‌های مختلف (مثل قطره آنتی‌میگرن، شربت توسیان، شربت تیسیان، پودر ژنرال تونیک، قطره سنکول، سنالین، منتازین و لوسیون تقویت موی سنیره) موجود هستند که داخل تمام این محصولات رازیانه وجود دارد.
رازیانه خواص هورمونی دارد و برای بیش از ۹۰ درصد از خانم‌ها تجویز می‌شود. به این شکل که در ترکیب آن، استروژن (هورمون زنانه) بالایی یافت می‌شود. به همین دلیل باعث افزایش شیر شده و بهترین درمان برای قطع قاعدگی است. رازیانه ضد چاقی است، التهاب‌های واژن و علائم یائسگی مثل گرگرفتگی را برطرف می‌کند. علاوه بر این اگر با گل‌گاوزبان صرف شود، قاعده‌آور است، یعنی قطع قاعدگی را متوقف می‌کند.
رازیانه برای پوست ما هم خواص بیشماری دارد. مثلا برای ورم پلک و چین و چروک پوست مفید است که البته باید به صورت پماد مصرف شود. بدین صورت که باید بذر رازیانه را جوشانده و یا پودر کرد و سپس آن را داخل Cold Cream ریخت و به صورت کرم به پوست مالید. کُلدکرم یک کرم پایه است که می‌توانید آن را از داروخانه‌ها تهیه کنید.
رازیانه به شکل ضماد برای از بین بردن موهای زائد بسیار مناسب است. برای این کار، بذر رازیانه را پودر کنید و سپس آن را با یک نوع روغن (مثل روغن زیتون یا روغن بادام) مخلوط کنید و به صورت ماسک روی صورت خود بگذارید. این ماسک باعث روشن شدن و شفاف شدن پوست می‌شود.
رازیانه برای کلیه خواص فراوانی دارد و همراه با کاکل ذرت باعث دفع سنگ‌های کلیوی می‌شود. اگر فردی که مبتلا به سنگ کلیه (کوچکتر از ۵ میلی‌متر) است، روزی ۴ تا ۵ مرتبه بذر رازیانه و کاکل ذرت را بجوشاند و میل کند، سنگ‌ها دفع خواهد شد.
ریشه این گیاه نیز باعث برطرف شدن مشکلات کلیوی می‌شود. علاوه بر این دارای خواص گوارشی فراوانی نیز هست.
رازیانه ضداسپاسم و ضد نفخ است؛ ورم‌های روده و معده را از بین می‌برد؛ به درمان سندرم روده تحریک‌پذیر کمک می‌کند و باعث کاهش میزان اشتها می‌شود. همچنین سکسکه و سوءهاضمه را برطرف می‌کند.
یکی از معجزه‌آساترین خواص رازیانه (که در گیاهان دیگر کمتر به چشم می‌خورد) تقویت دید است. به این ترتیب که عرق رازیانه را جوش می‌دهیم تا استریل شود و از وجود هر نوع میکروب یا عفونت پاک شود. سپس آن را داخل قطره‌چکان ریخته و داخل چشم می‌چکانیم. روزی چند قطره (صبح، ظهر و شب) باعث افزایش نورچشم، کاهش التهابات چشم (مثل قرمزی) و کاهش خطر ابتلا به آب‌مروارید می‌شود. رازیانه همچنین برای درمان التهاب پلک‌ها و درمان شب‌کوری بسیار مفید است.
برای بدبویی دهان و درمان گلو‌درد نیز می‌توان رازیانه را قِرقِره کرد و یا بذر آن را داخل دهان گذاشت و چند دقیقه جوید.
زنان باردار با صرف رازیانه به زیباتر شدن نوزاد کمک می‌کنند. علاوه بر این، رازیانه احتمال اینکه فرزندتان دختر باشد را نیز افزایش می‌دهد، یعنی به تعیین جنسیت فرزند نیز کمک می‌کند.
مصرف بیش از حد رازیانه، احتمال آلرژی‌های پوستی را افزایش می‌دهد. علاوه بر این، افرادی که ناراحتی‌های تنفسی دارند نیز باید مراقب باشند؛ زیرا ممکن است با تنفس و یا مصرف گیاه دچار حمله‌های آسم شوند.
از دیگر تاثیرات جانبی رازیانه، احتمال کاهش نیروی جنسی در آقایان و لاغری در خانم‌هاست. علاوه بر این مصرف زیاد از حد آن باعث قطع و یا کاهش شیر در زنان شیرده می‌شود. افراد سردمزاج نیز با خوردن این گیاه ممکن است دچار سردرد شوند.
اثر عجیب رازیانه این است که خانم‌ها را لاغر و آقایان را چاق می‌کند! گیاهی دوساله که تا ارتفاع ۲ متر رشد می‌کند و ریشه دوکی شکل دوشاخه دارد. برگها دارای غلاف گوشتی ضخیم و ساقه آغوش بوده و خوراکی است. گل‌ها درون گل آذین چتر مرکب قرار دارند. جام گل دارای ۵ گلبرگ زردرنگ میباشد. میوه شیزوکارپ تخم مرغی ودارای رگه‌های برجسته طولی میباشد.
گیاه به ندرت خودرو است و بیشتر کشت می‌شود. زمان جمع آوری گیاه طی ماههای مرداد تا آبان است.
عسل (شهد) گیاه دارای خواص خلط آوری و ضد احتقان دستگاه تنفسی است.
در جنوب اروپا، شمال آفریقا و جنوب غربی آسیا کشت می‌شود و در ایران در استان گلستان، مازندران، کردستان و خراسان کشت می شود.
